Wintersport, hopen op Heinrich!

Tijdens de afgelopen wintersport heb ik mij wederom regelmatig afgevraagd wat er nou zo leuk is aan skiën. Elk jaar is de eerste dag weer een dag van angst, spijt en de vraag: Waarom?! En niet alleen tijdens het skiën stel ik mijzelf deze vraag, ook in de wachtrij voor de lift weet ik even niet meer waarom ik het zo leuk vindt! Ook dit jaar heb ik weer in spagaat plaatst genomen in de stoeltjeslift. De achterkant van mijn ski’s bleef op die van de buurman hangen, gleed daarmee voor mijn andere ski, dwong mij in een houding waarin ik jarenlang niet meer gezeten had en ondertussen was mijn rechter ski al onder de ski’s en het snowboard van diegenen naast mij geschoven De man van de lift dacht waarschijnlijk: “Wat knap dat ze dat kan!” want de lift ging gewoon door en hij heeft het hele zootje zo opgeschept! Toen ik eenmaal zat, zag ik mijn linker ski op de plek waar hij hoorde, maar de rechter ski stak voorbij de twee mensen naast mij. Net voordat we boven waren had ik na heel wat gepruts en tig keer sorry zeggen weer twee ski’s recht onder mijn voeten.

De pizza punt

Boven aan gekomen, was het uitzicht fenomenaal. Een strak blauwe lucht boven een witte piste en prachtige vergezichten bedekt onder een laag sneeuw. Keek ik iets dichterbij dan zag ik een stukje sneeuw met daarna niets. Natuurlijk weet ik dat na dat niets, een stuk berg ligt waar je vanaf kan skiën. Maar weer voor het eerst op de latten denk ik alleen maar aan wegglijdende, totaal niet onder controle krijgende ski’s. Maar je moet gaan, met de lift naar beneden is geen optie. Langzaam aan ga ik in de ski houding staan en glij ik vooruit. Het enigste wat ik op zo’n moment nog kan is de pizza punt! Oftewel de rem van het skiën. Maar ik zet door en ga vol goede moed en met frisse angst de afdaling af. Er lijkt geen einde aan te komen. Wat een ellende, wat een lange piste en wat een spijt dat ik niet harder getraind heb voor de wintersport. Want ik voel spieren op plekken waar ik het bezit ervan volledig vergeten was, maar die mij nu absoluut niet subtiel herinneren aan hun bestaan. Eenmaal beneden gekomen ben ik opgelucht heelhuids weer bij de lift te staan!

Maar dan, na een paar uur les, wat oefenen, veel gemopper en vele mantra’s opgezegd te hebben is het weer fantastisch! Komt dat geweldige gevoel van overwinning, genieten, trots en de adrenaline kick weer naar boven. Want dat is wat het zo geweldig maakt:  die kick dat je van de berg afgaat, zelf bepaalt wat je doet, je zelf overwinnen! De piste werd in mijn beleving steeds korter en al snel duurden de ritjes in de lift langer dan de afdaling.

SBS 6, Omrop Fryslân en de NOS zijn gearriveerd

En dan, ineens lig ik plat op mijn rug in de sneeuw! Een kleine onoplettendheid, een bult sneeuw, of ietwat overmoedig misschien? Geen idee maar ik lig daar, halverwege de piste en zie mijn familie en vrienden verder de afdaling nemen. En ik weet dat ik een probleem heb, want opstaan met ski’s op een helling, ik kan het niet. Te weinig kracht in de benen, onhandige ski’s die alleen maar naar beneden willen glijden en de slappe lach. Want ja, dat krijg ik van de zenuwen. Ik kan niet stoppen met lachen. Wanneer ik om mij heen kijk zie ik onder aan de piste dat SBS6, Omrop Fryslân en de NOS zijn gearriveerd. Want zowel mijn gezin als onze vrienden hebben allemaal hun telefoon gepakt om mijn gestuntel te filmen en vinden het zo te zien erg vermakelijk. Ondertussen hoor ik een sneeuwscooter dichterbij komen en denk: het zal mij niet gebeuren, ik red mezelf! Ik doe nog een laatste poging om recht op de ski’s te komen maar helaas, mijn ski’s hebben definitief besloten direct te gaan glijden als ik ook maar mijn boven lichaam ophef. Ik plof terug in de sneeuw en hoop dat er een prachtige blonde Heinrich op de sneeuwscooter zit die mij komt redden en dat ik dan samen met hem over de berg verdwijn richting apres ski. Dat zal dat  groepje paniek journalisten daarbeneden leren! Helaas, er zat geen blonde Heinrich op de scooter en er was geen leuke aftocht naar de apres ski. Ik ben wel rechtop geholpen en mocht zelf verder naar beneden skiën. Alwaar ik natuurlijk direct gedreigd heb met mijn advocaat zodra de opnames op de TV uitgezonden zouden worden!