Rauw!

Muziek, ik hou ervan, zeker als het een rauw randje heeft: net even anders, net rauw genoeg dat het je raakt, maar niet zo rauw dat het onaangenaam wordt. Muziek helpt mij om onderweg kilometers sneller te laten gaan, het maakt het huishouden aangenamer, en films en series kijken is een stuk leuker met goede muziek eronder.

 “Het enige wat daar leuk aan was, was het rammen op het drumstel van de juf”

In het verleden heb ikzelf geprobeerd muziek te maken, want dat leek me nou fantastisch! Vaak heb ik gefantaseerd over optredens die ik zou geven. Best vreemd, want op de lagere school hadden we elke donderdagmiddag verplicht blokfluit les, op zo’n houten blokfluit, met een gebreid hoesje. Elke week een nieuw liedje instuderen. Het is een wonder dat de blokfluit het overleefd heeft. Uit frustratie, heeft deze alle hoeken van mijn kamer wel gezien! Noten lezen was al net zo’n ramp, dus met mijn wekelijkse klassikale optredens heb ik mijn klasgenoten vast geen plezier gedaan. Op de middelbare school heb ik nog drumlessen gevolgd. Het enige wat daar leuk aan was, was het rammen op het drumstel van de juf. Om de beurt stonden we op de uitkijk of ze er aankwam, en tot die tijd: rammen maar!

Van muziek door een ander gemaakt kan ik erg genieten. Ik kan heerlijk mee blèren met een Nederlandstalig nummer en intens genieten van een goede ballad, maar mijn  voorkeur gaat dus uit naar muziek met een rauw randje. Afgelopen zomer zijn we naar het concert van Kensington geweest in de Amsterdam Arena. We zaten bovenaan in de ring, uitzicht over het publiek, boven de lichtshow. Een aantal nummers van Kensington heb ik in de periode van het overlijden van mijn moeder regelmatig gedraaid. Wanneer ik nu  weer naar deze nummers luister, komen de herinneringen weer naar boven. Soms heb je behoefte het gevoel van toen weer tastbaar te maken, en dat lukt mij door juist dan deze muziek te draaien.

“Eén van de nummers is in het IJslands, geen idee waar het over gaat, maar het dwingt me om mee te zingen”

Recent heb ik, met dank aan mijn buurvrouw, een IJslandse band ontdekt: Kaleo. Ze hebben voor verschillende series waaronder Vinyl en Suits muziek geschreven. Eén van hun nummers is in het IJslands, geen idee waar het over gaat, maar het dwingt me om mee te zingen: keihard, super vals en ruim naast de maat!

Wat ik mij wel altijd afvraag; wij hebben keuze uit verschillende talen muziek waaronder Nederlandstalig. Is Engelstalige muziek voor Engelsen en Amerikanen hetzelfde als Nederlandstalige muziek voor ons? Hoe is het voor hen om bijna alle muziek in je eigen taal te luisteren? Ik vind het echt verschil maken wanneer ik een liedje in het Nederlands of het Engels hoor. Hoe zal dat voor hen zijn? Ooit hoop ik het antwoord op deze vraag te krijgen.