Het rode schriftje!
Heb jij thuis ook een belangrijk schriftje? Zelfs zo belangrijk dat de kinderen nu al kibbelen over wie het rode schriftje later krijgt? Nou, wij wel. Hier valt regelmatig de vraag: Mem, heb je dit ook in het schriftje staan? Wanneer ik deze vraag krijg weet ik, het is een blijvertje.
En met een blijvertje bedoel ik een geslaagd nieuw recept! Regelmatig probeer ik wat nieuws uit. Dan willen we wat anders dan het standaard, even geen aardappels vlees of groente. Of ik ben weer fanatiek bezig om met minder zakjes en pakjes te koken. En dan struin ik het internet af, kijk kook programma's of pak één van mijn kookboeken erbij. Vaak begint het al een paar dagen van te voren, het gevoel weer eens wat anders te willen eten. Maar wat? Soms heb ik nog iets in huis liggen en dan zoek ik een recept op waar dat ingrediënt inzit. Een andere keer wordt ik geïnspireerd door een kookprogramma of het internet. En wanneer dan na het eten de vraag (lees: mededeling!) komt, of het al in het rode schriftje staat, dan weet ik het zeker: het was echt lekker!
In het rode schriftje staan dus succes recepten. De kinderen zien dit schrift allebei als hun "kookbijbel" voor als ze het huis uit gaan. Ik heb ze dus ook beloofd dat ze elk een versie van het schrift mee gaan krijgen. Dus zodra ze uit huis gaan, zal ik de recepten overschrijven en met ze meegeven. Gewoon, ouderwets geschreven, niet online, getypt of gekopieerd. Echt op papier met mijn eigen handschrift. En ik hoop dat ze er gebruik van gaan maken, dat het schriftje na jaren wat muffig ruikt zoals een oud boek, dat er vlekken op zitten van het gebruik en dat ze zullen genieten tijdens het eten en terug denken aan hun thuis. En wie weet, geven ze de recepten weer door.
Zo heb ik het recept voor snert van mijn moeder, met haar handschrift geschreven op een briefje. Het recept heb ik overgenomen in het rode schriftje, maar het briefje van haar heb ik nog. Helaas is mijn moeder overleden, maar dit briefje doet mij altijd denken aan die zaterdagen dat ze in de keuken stond, snert te maken. Van hele erwten. De dag ervoor in de week zetten en dan om acht uur zaterdagsmorgens op het vuur en om 12 uur aan tafel. Eén tot twee keer per jaar aten we snert, met worst!
Ik moet eerlijk zeggen dat het recept van de snert wat betreft onze kinderen niet in het schriftje hoeft. De hele ochtend dat het op staat hoor ik alleen maar: Het stinkt hier! Onze zoon heeft zich de laatste keer wel gewaagd aan een kopje, dus wie weet wil hij het recept wel hebben. Culinaire hoogstandjes hoef je niet te verwachten. Het zijn gewone, alledaagse gerechten, soms net even anders, maar altijd gewoon lekker. Zelf pak ik het schriftje er ook wel eens bij als ik niet weet wat we eten moeten en maak ik gebruik van één van de succes recepten.
Zelf betrap ik mij er op dat ik een echte recepten lezer ben. Ik kan hele boeken en websites verslinden door de recepten te lezen. Gewoon lezen, niet gebruiken, niet uitproberen, alleen lezen. En toch merk ik in de loop der jaren dat dit wel wat oplevert. Ik ben anders gaan koken, durf meer kruiden te gaan gebruiken, heb mijn snijtechniek aangepast en durf meer smaken te combineren. Af en toe komt er een recept voorbij die ik MOET proberen, en na enige inspanning in de keuken, kast vol nieuwe ingrediënten komen we als gezin tot de conclusie dat de beste plek voor dit gerecht de container is. Het gebeurt niet vaak, maar soms moet ik toegeven dat het mislukt is. Natuurlijk geef ik dan het recept de schuld, aan mijn kookkunsten ligt het niet....
Heb jij dat ook, favoriete recepten? Of van die gerechten die je af en toe moet maken omdat ze zo lekker zijn en altijd lukken en de pan tot op de bodem toe leeg gegeten wordt? Ik kan daar intens van genieten, zien dat er met smaak gegeten wordt, dat borden nogmaals gevuld worden en dat het gerecht genomineerd wordt voor in het schriftje.
En met een blijvertje bedoel ik een geslaagd nieuw recept! Regelmatig probeer ik wat nieuws uit. Dan willen we wat anders dan het standaard, even geen aardappels vlees of groente. Of ik ben weer fanatiek bezig om met minder zakjes en pakjes te koken. En dan struin ik het internet af, kijk kook programma's of pak één van mijn kookboeken erbij. Vaak begint het al een paar dagen van te voren, het gevoel weer eens wat anders te willen eten. Maar wat? Soms heb ik nog iets in huis liggen en dan zoek ik een recept op waar dat ingrediënt inzit. Een andere keer wordt ik geïnspireerd door een kookprogramma of het internet. En wanneer dan na het eten de vraag (lees: mededeling!) komt, of het al in het rode schriftje staat, dan weet ik het zeker: het was echt lekker!
In het rode schriftje staan dus succes recepten. De kinderen zien dit schrift allebei als hun "kookbijbel" voor als ze het huis uit gaan. Ik heb ze dus ook beloofd dat ze elk een versie van het schrift mee gaan krijgen. Dus zodra ze uit huis gaan, zal ik de recepten overschrijven en met ze meegeven. Gewoon, ouderwets geschreven, niet online, getypt of gekopieerd. Echt op papier met mijn eigen handschrift. En ik hoop dat ze er gebruik van gaan maken, dat het schriftje na jaren wat muffig ruikt zoals een oud boek, dat er vlekken op zitten van het gebruik en dat ze zullen genieten tijdens het eten en terug denken aan hun thuis. En wie weet, geven ze de recepten weer door.
Zo heb ik het recept voor snert van mijn moeder, met haar handschrift geschreven op een briefje. Het recept heb ik overgenomen in het rode schriftje, maar het briefje van haar heb ik nog. Helaas is mijn moeder overleden, maar dit briefje doet mij altijd denken aan die zaterdagen dat ze in de keuken stond, snert te maken. Van hele erwten. De dag ervoor in de week zetten en dan om acht uur zaterdagsmorgens op het vuur en om 12 uur aan tafel. Eén tot twee keer per jaar aten we snert, met worst!
Ik moet eerlijk zeggen dat het recept van de snert wat betreft onze kinderen niet in het schriftje hoeft. De hele ochtend dat het op staat hoor ik alleen maar: Het stinkt hier! Onze zoon heeft zich de laatste keer wel gewaagd aan een kopje, dus wie weet wil hij het recept wel hebben. Culinaire hoogstandjes hoef je niet te verwachten. Het zijn gewone, alledaagse gerechten, soms net even anders, maar altijd gewoon lekker. Zelf pak ik het schriftje er ook wel eens bij als ik niet weet wat we eten moeten en maak ik gebruik van één van de succes recepten.
Zelf betrap ik mij er op dat ik een echte recepten lezer ben. Ik kan hele boeken en websites verslinden door de recepten te lezen. Gewoon lezen, niet gebruiken, niet uitproberen, alleen lezen. En toch merk ik in de loop der jaren dat dit wel wat oplevert. Ik ben anders gaan koken, durf meer kruiden te gaan gebruiken, heb mijn snijtechniek aangepast en durf meer smaken te combineren. Af en toe komt er een recept voorbij die ik MOET proberen, en na enige inspanning in de keuken, kast vol nieuwe ingrediënten komen we als gezin tot de conclusie dat de beste plek voor dit gerecht de container is. Het gebeurt niet vaak, maar soms moet ik toegeven dat het mislukt is. Natuurlijk geef ik dan het recept de schuld, aan mijn kookkunsten ligt het niet....
Heb jij dat ook, favoriete recepten? Of van die gerechten die je af en toe moet maken omdat ze zo lekker zijn en altijd lukken en de pan tot op de bodem toe leeg gegeten wordt? Ik kan daar intens van genieten, zien dat er met smaak gegeten wordt, dat borden nogmaals gevuld worden en dat het gerecht genomineerd wordt voor in het schriftje.
 |
| Het rode schriftje. |
Reacties
Een reactie posten